دو برداشت از سرامیک معاصر ایران
برداشت دوم: نمایشگاه گروهی خانه من
برداشت دوم: نمایشگاه گروهی خانه من
کیوریتور: نرگس فراهانی
هنرمندان: تینا ابتهاج، مژگان باوکی، مریم بهروزی‌نیا، مهدیه رخصت طلب، فاطمه ریاضتی، نرگس فراهانی
تیر ۱۴۰۱
سرامیک در تاریخ هنر ایران از قدمت و پیشینه‌ای کهن برخوردار است و از همان دوران تاریخی و هزاره‌های پیش از میلاد بیشتر به عنوان یک ماده کارکردگرا مورد استفاده قرار می‌گرفته است و در زندگی روزمره انسان‌ها، به ویژه ما ایرانی‌ها نقش به سزایی داشته است و هم‌اکنون نیز دارد. حال در دوران معاصر و با توجه به اهمیت پژوهش و نظریه، بیش از بیش پرداختن دوباره به جنبه‌های تازه و گوناگون در سرامیک حس می‌شود. جنبه‌هایی که می‌تواند سبب شود تا سرامیک از منظرهای دیگر نیز مورد بررسی قرار گیرد و توجه ما را به اتفاقات تازه و نگاه‌های جدید که در برخورد با سرامیک صورت گرفته است جلب نماید. فارغ از این که سرامیکی کاربردی باشد یا غیرکاربردی.
یکی از اهداف اصلی این نمایشگاه پرداختن و توجه به این رویکردهای تازه و جدید در سرامیک بوده است. از جمله رویکردهای زیست‌محیطی و یا شخصی که در برخی کارهای این نمایشگاه نیز شاهد آن هستیم. نگرش‌هایی که این بار آثار سرامیکی را از منظر تحلیلی و زمینه‌ای مورد توجه قرار می‌دهند و همچنین موجب می‌شوند ما "سرامیک" را در روابط میان رسانه‌ای و چندرسانه‌ای بررسی کنیم. انگیزه اصلی این نمایش تامل بر چگونگی برخورد هنرمندان نسل جوان با رسانه سرامیک برای خلق اثر در جهت انتقال معنای مورد نظرشان بوده است.
از این رو نمایشگاه پیشرو با تمرکز بر مدیوم سرامیک و با پرداختن به مفهوم "خانه" شکل گرفت و هنرمندان به تعاریف گوناگون از "خانه" به زعم خویش پرداخته‌اند.
خانه در نزد اقوام، گروه‌ها و افراد مختلف تعاریف و مفاهیم گوناگونی را در بر می‌گیرد. خانه محدوده‌ای است که آدمی می‌تواند در آن سکنی گزیند، مکانی برای استراحت کردن، آسودن، زندگی کردن که از وقایع و اتفاقات بیرونی و خارجی بتواند به آن پناه ببرد. ویا گاهی برای برخی می تواند مکانی باشد پر از التهاب، نگرانی، روزمرگی و اضطراب که از آن بگریزد. آن کنجی با روزمرگی‌هایی که مدام تکرار می‌شوند و یا گوشه‌ای که بعد از یافتنش با آن یکی می‌شویم، جایی که از ما مراقبت می‌کند و ماهم از آن مراقبت می‌کنیم.
خانه شاید آن کناری باشد که مدام جست و جویش می‌کنیم ...
در این مجموعه به "خانه" گاه به صورت استعاری و گاه به صورت نمادین در آثار پرداخته شده است. تینا ابتهاج خانه را در طبیعت جست و جو کرده و فاطمه ریاضتی در قالب پروژه‌ای زیست‌محیطی به خاک پرداخته است. مژگان باوکی، مریم بهروزی نیا، مهدیه رخصت طلب و نرگس فراهانی نیز در قالب پروژه‌های شخصی و حاصل از تجربه زیسته خود به مفاهیم مختلف از خانه پرداخته‌اند.