نمایشگاه انفرادی «نبراسکا، تمپا»
نمایش دوم توالی | به کیوریتوری نشر توالی
هنرمند: وحید ولیخانی
۳۰ آبان - ۱۴ آذر ۱۴۰۴
استیتمنت
«نبراسکا، تمپا»، کتاب چهارم پرونده‌ی مشق از نشر توالی است. این پرونده که بر مشق عکاسی متمرکز است، تلاش دارد تا با سرمشق گرفتن از یک یا چند عکاس سرشناس، مجموعه‌ای تولید کند که فارغ از استقلال و انسجام دورنی‌اش، ارجاعاتی به مناسبات رسانه‌ای-نهادی عکاسی داشته باشد. سرمشق مجموعه‌ی پیش رو ویلیام اگلستون است؛ سرمشقی که با توجه به وجه عینی عکاسی، به نظر نمی‌رسد بتوان آن را در جایی جز امریکا مشق کرد. همانطور که زانیار بلوری در متن همراه مجموعه اشاره می‌کند: «رنگ در آثار اگلستون خودِ امریکاست؛ کافی‌ست به شخصی که با عکاسی و اگلستون آشنایی ندارد چند تا از عکس‌های او را نشان دهید و بپرسید به نظرش این عکس‌ها متعلق به کدام کشور است؟! پاسخ بدون شک امریکاست». طبعا مهم‌ترین وجه اشتراک «نبراسکا، تمپا» با سرمشق خود، همین مشابهت رنگی به عنوان محور صوری آثار اگلستون است. با این حال، همانطور که بلوری گفته است: «وحید به درستی به ماهیت عکاسی اگلستونی پی‌برده و ... هم ظواهر را ثبت کرده، هم با بیانی نمادین از آن پرده برگرفته است. ... در بیشتر عکس‌های وحید تکرار رنگ قرمز و آبی همان ترجیع‌بند اگلستونی است و در فحوای بازنمایی او همان ملال و روزمرگی و مصرف‌زدگی است».
این مجموعه بین سال‌های ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۴ عکاسی شده و بخش عمده‌ی عکس‌ها از خیابان نبراسکا در شهر تمپای امریکاست. این خیابان با ساختار قدیمی و تنوع رنگ‌هایش امکان نزدیک‌شدن به عینیت تصاویر اگلستون را فراهم کرده است. با این حال، همانطور که وحید در جای‌جای بیانیه‌اش اشاره می‌کند، این عکاسی صریح و به ظاهر بی‌دردسر برای یک عکاس غیر امریکایی با چالش‌های زیادی همراه است. او در بیانیه‌ی مجموعه‌اش می‌نویسد:
«من از کشف و شهود ارتباط میان ابژه‌ها در یک منظره یا فضای شهری و بازی فرمی آن‌ها در قاب عکاسانه لذت می‌برم و به عنوان یک عکاس صریح از این رسانه برای ثبت آن‌ها استفاده می‌کنم. بر همین مبنا پیدا کردن موضوعیت در فضای عمومی و یا خصوصی آمریکایی برایم چالش برانگیز شد. زیرا که فارغ از فشارهای برخاسته از مسائل سیاسی، کوچک‌ترین گرایشی به موضوعیتی مخاطب غربی آثارم را به سمت این سؤال می‌برد که ارتباط شخصی یا نژادی‌ات با آن موضوعیت چیست؟»
چنین سؤال‌هایی بخش مهمی از دغدغه‌های رویکرد مشق عکاسی را ارضا می‌کند؛ چرا که فارغ از محتوای درون عکس‌ها، ثبت و ارائه‌ی این عکس‌ها توسط عکاسی متعلق به جامعه‌ای دیگر، مسائلی نهادی را آشکار می‌کند. سؤال‌برانگیز بودن علت تولید چنین تصاویری، نشان می‌دهد که نهاد‌های هنری به صورت پیشینی از هر فرد چه انتظاراتی دارند.