نمایشگاه گروهی «برگه‌دان شماره.۲»
تعدادی از هنرمندان دیدار-بازار
هنرمندان: آوا زنده‌رود، امیر بهادر بیات، اسرا گل‌محمدی، الهام مکی‌آبادی، امیر راحتی، زهرا مطلبی، شیدا گرجی‌دوز، فاطمه اختراعی طوسی، مریم نوروزی، مژگان طوسی، توفیق نیکخواه بهرامی، ملینا خسروی و آرمین رضایی
۲۷ تیر ۱۴۰۴ - ۱۰ مرداد ماه ۱۴۰۴
آثار نمایشگاه
↓ چیدمان
آوا زنده‌رود
نقاشی، بدون عنوان
امیربهادر بیات
عکس، بدون عنوان از مجموعه «خانه‌ها»
اسرا گل‌محمدی
نقاشی و چاپ، بدون عنوان
الهام مکی‌آبادی
طراحی، بدون عنوان
امیر راحتی
نقاشی آهنگ حیوانات
نقاشی نمایش ترومن
زهرا مطلبی
عکس، بدون عنوان از مجموعه «طوطی‌های خودآموز»
شیدا گرجی‌دوز
چاپ و کلاژ
فاطمه اختراعی طوسی
نقاشی، بدون عنوان
مریم نوروزی
نقاشی از مجموعه شیوع
مژگان طوسی
طراحی
توفیق نیکخواه بهرامی
نقاشی بدون عنوان
ملینا خسروی
حجم بدون عنوان
آرمین رضایی
حجم بدون عنوان
back to top
استیتمنت
آیا می توان آثار هنری را دسته بندی کرد؟
تجربه‌ی زیبایی‌شناسی که اغلب در ناپایداری، چندلایگی و ابهام ریشه دارد، چگونه با برچسب‌ها و چارچوب‌های از‌پیش‌تعریف‌شده تطبیق پیدا می‌کند؟ از نـخستین فهرست‌نگاری‌ها بر روی لوح‌های گلی در میان‌رودان گرفته تا الگوریتم‌های امروزی طبقه‌بندی دیجیتال، میل به نظم‌بخشی داده‌ها همواره در طول تاریخ قابل مشاهده بوده است. آن‌چه در ظاهر کشویی از کارت‌های یکسان به نظر می‌رسد، در واقع تجسمی از تصمیم‌گیری است: چه چیزی دیده می شود؟ چگونه به یاد آورده می شود؟ و تحت چه عنوانی در حافظه‌ی جمعی جای می‌گیرد؟ پس این سؤال مطرح می‌شود که وقتی دسته‌بندی‌ها شکسته شوند، چه امکانی برای خوانش‌های تازه فراهم خواهد شد؟ آیا نظام‌های طبقه‌بندی صرفاً ابزاری خنثی هستند یا خود حامل گفتمانی پنهان‌اند؟
در دومین نمایشگاه «برگه‌دان» این ابزار تاریخی نه فقط به عنوان شیئی کاربردی، بلکه همچون مدلی ذهنی بازخوانی می‌شود که در چگونگی مواجهه‌ی ما با آثار مداخله می‌کند. مواجهه با اثر هنری در ذات خود تجربه‌ای چندلایه، سیال و گاه مبهم است. در مقابل، برگه‌دان بر آن است که اثر را در نظامی از مفاهیم، عنوان‌ها و نام‌ها تعریف کند. برگه‌دان می‌تواند استعاره‌ای باشد از سازوکار درونی ذهن ما. هر فرد با برگه‌دان ذهنی خود وارد نمایشگاه می‌شود، مجموعه‌ای از دسته‌بندی‌ها، پیش‌فرض‌ها و معیارهای نانوشته که بر تجربه‌ی او از اثر تأثیر می‌گذارد. نظام دسته‌بندی را نه برای اثبات درستی‌اش، بلکه برای درنگی در این آرشیو ذهنی، دیدن الگوها و شاید ایجاد اختلالی در آن‌ها در معرض دید قرار می‌دهیم و از خودمان و شما می‌خواهیم آن را به چالش بکشید. این تمرین فرصتی است برای سنجش فاصله‌ی میان آن چه تجربه می‌شود و آن چه ثبت می‌گردد.