نمایشگاه گروهی «آرزوی روی دادن امری همراه با انتظار تحقق آن.»

هنرمندان: ندا درزی، تکتم همتی، سید علی سید علیخانی، مرتضا بصراوی، مریم اشکانیان، انیسه صالح‌نیا، فریده عبادی، تارا آزرم، حامد قجرپور نوبندگانی

۲۶ مرداد ۱۴۰۳ - ۲۳ شهریور ۱۴۰۳

ندا درزی
اینستالیشن گذر

گذر، سببِ طاقت است. آمد و شد سال‌ها، دشواری و سهولت را تنیده و توامان، دچار گذشته می‌سازد. اما سیر پرشتاب زمان در فعل بافتن، به کندی و در تأمل پیش می‌رود. من به کاربست آن، در لحظه زیستن را تمرین می‌کنم به پذیرش آنچه که هست؛ برای استقامت و برای دوام.
این اثر از سال ۱۳۹۵ در بخش‌ها و فضاهای مختلف به صورت مستقل و گاهی مشارکتی اجرا شده است. در این نمایش تمام‌های مشارکتی از اثر زدوده شده و اکنون در هیبت تازه‌ای ارائه می‌شود.

تکتم همتی
اینستالیشن بدون عنوان

سید علی سید علیخانی
مجسمه موبند

موبند ابزاری برای بستن موی زنان در قدیم بوده که انواع آن از طلا، نقره و ورشو با توجه به موقعیت مالی افراد مورد استفاده قرار می­‌گرفته. موبند به تعداد زیاد در بین موها وصل می­‌شده به صورتی که حین حرکت و راه رفتن زنان، از به هم خوردن آن‌ها صدایی به گوش می‌­رسیده است.

مرتضا بصراوی
اینستالیشن تنیده/ نیمه/ تمام

مریم اشکانیان
مجسمه هَراش (قِی)

هَراش (قِی) یعنی بالاآوردن و بازگرداندنِ خودخواسته و آگاهانه‌ی آن‌چه اسباب زحمت و مشقتِ جان است. کنشِ بروز و فراافکندنِ عامل آزارنده وقتی که دیگر پنهان ماندن یا نادیده گذاشتنش صعب و کشنده می‌شود. قُدما هَراش را روشی درمانی- یَداوی برای تصفیه و پالایش بدن از سموم و اخلاط فاسد می‌دانستند. مِتُدی پیشگیرانه برای آرامش و سَبُک شدن تن. این درست همان فعل نجات‌بخشی‌ست که هنرمند از پس فرایند دردناکِ مشاهده، تجربه، درک، و پیامد آن انباشت مسأله، به واسطه‌ی بیرون راندن و عینی ساختن‌ آن (خلق هنر) با روح زخمی و رنج‌دیده‌‌ی خود می‌کند.

انیسه صالح‌نیا
اینستالیشن بدون عنوان

در تکراری که به ترمیم یا تسلط می‌انجامد، بایستی تغییری در الگوی همیشگی ایجاد شود تا روایت پیشین تجدید نشود. یعنی الگو آگاهانه متحول یا دچار دگرگونی شود تا حاصل این آشنایی‌زدایی، اختلال در روند سابق و در هم شکستن چرخه‌ی آسیب‌زای قبلی باشد.

فریده عبادی
اینستالیشن بارقه

تارا آزرم
طراحی بدون عنوان

حامد قجرپور نوبندگانی
اینستالیشن منتها اما لیکن ولی

رخداد در ناب­ترین و کمینه ترین شکل آن، چیزی تکان­دهنده و نامعمول است که گویی به ناگهان حادث شده. معلولی شکل گرفته از علل گوناگون که حتی می­تواند از آنها جدا و خود بدل به واقعیتی مستقل شود.

گره، به مثابه یک رخداد در ساختاری در هم پیچیده، از درون به بیرون در مسیر یک جریان تغییر ایجاد می­کند و گاه به سبب آنکه قابلیتِ ایجاد انسجام و اتصال دارد، موجب شکل­گیری فرم­های تازه می­شود. تجسم گره، نمایش نقطه­ی برخورد جهان درونی و بیرونی و نمودِ عملی امیدوارنه است؛ گره اعلان بارز آرزویی با درخواست برآورده شدن آن برای تغییر شرایط است و در کالبد گروهی، با مقاومتی صبورانه مسیر را ادامه می­دهد و گاه حتی خود قسمتی از مسیر را می­سازد؛ همچون جمعیتی که نحوه­ی پدیدار شدن واقعیت را دگرگون و امکان بازگشت به شرایط پیشین را به سبب درهم­تنیدگی و پیوستگی­اش، برای همیشه سلب کند.

افسانه جوادپور
متولد ۱۳۶۷، تهران

او دانش آموخته‌ی مهندسی معماری در مقطع کارشناسی از دانشگاه آزاد رودهن و پژوهش هنر در مقطع کارشناسی ارشد از دانشگاه هنر تهران و هنرهای زیبا (fine art) در مقطع کارشناسی ارشد از دانشگاه Oregon آمریکا است. نمایشگاه «آرزوی روی دادن امری همراه با تحقق آن.» به کوشش وی گردآوری و در گالری دیدار برگزار شد. او پیش از این رویداد در پادکست پلتفرم پیوست و به عنوان تولیدکننده محتوا در گالری ایرانشهر فعالیت داشته و با مجلات و روزنامه‌های آوام، شرق، تجربه و ... همکاری داشته است.

افسانه جوادپور نمایشگاه‌های گروهی و انفرادی متعددی از آثار خود برگزار کرده است. از جمله:
نمایشگاه انفرادی heurka در گالری washburn, Oregon. ۱۴۰۳
نمایشگاه گروهی lost trail در گالری LVK, Oregon، ۱۴۰۲
نمایشگاه انفرادی کاغذین جامه، دیدار بازار ۱۴۰۲
نمایشگاه گروهی فراموشی و تهییج غیرعادی حافظه، گالری راه ابریشم، ۱۳۹۹
نمایشگاه گروهی حادث، گالری باوان، ۱۳۹۸
نمایشگاه انفرادی سرخ کوری، گالری نک، ۱۳۹۶